Ὁ Χριστός νἆναι τό Α καί τό Ω στή ζωή μας.
Τόν Χριστό, τόν κοιτάζω καί μέ κοιτάζει, τοῦ μιλάω καί μοῦ μιλάει, τόν ρωτάω καί μοῦ ἀποκρίνεται, εἶναι μιά πλησμονή εὐφροσύνης.
Ὁ Χριστός εἶναι ἡ Αὐτοαλήθεια.
Ὁ Χριστός πρῶτα φεύγει ἀπό τόν νοῦ μας, μετά ἀπό τήν καρδιά μας καί ὕστερα ἀπό τήν ζωή μας, ὅταν ἐμεῖς δέν προσέχουμε.
Μακρυά ἀπό τόν Χριστό μόνο βάσανα καί πικρία.
Ὁ Ἰησοῦς Χριστός ὁλοένα μᾶς ἀποκαλύπτεται.
«Ἀποκτήσομεν νοῦν Χριστοῦ».
Ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος τῆς ἀνθρωπότητος. Στό κτίσιμο τοῦ πολιτισμοῦ τόν πέταξαν. Ὅταν ὅμως ἔπρεπε νά φτιάξουν τήν γωνία, τόν χρειάστηκαν.
Ὁ Χριστός διά τῶν ἱερῶν Μυστηρίων εἶναι συνεχῶς παρών.
«Ὅπου ὁ Χριστός ἐκεῖ καί ἡ Ἐκκλησία».
Δέν ὑπάρχει τι ὡραιότερο ἀπό τό νά μιλᾶς γιά τό Χριστό.
Ὁ Χριστός καταγλυκαίνει τήν ψυχή μας.