Τόν βαρύ χειμῶνα τοῦ 1948-1949 ἡ «παλαβή διλοχία», ὅπως τήν ἀποκαλοῦσε γιά τό ἡρωϊκό της φρόνημα ὁ ἅγιος Παΐσιος, στήν ὁποία ὑπηρετοῦσε ὡς στρατιώτης, εἶχε στρατοπεδεύσει στό βουνό Ὀμάλια, πού ἔχει ὑψόμετρο 1800 μέτρα καί ἀποτελεῖ φυσικό παρατηρητήριο, ἀπό ὅπου θά μποροῦσαν νά ἐλέγχουν ὅλη τήν γύρω περιοχή τῆς ὀρεινῆς Ναυπακτίας. Ἐκεῖ, λοιπόν, τήν νύκτα τῆς 21ης Νοεμβρίου ξέσπασε μιά φοβερή χιονοθύελλα. Μέσα σέ λίγες ὧρες ἔπεσαν πολλές σκηνές καί ἀρκετοί στρατιῶτες θάφτηκαν στά χιόνια.
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος, τότε Ἀρσένιος, μόλις ἀντιλήφθηκε ὅτι κινδύνευαν νά μείνουν μέσα στό παγωμένο χιόνι, ἔτρεξε νά εἰδοποιήσει τόν διοικητή. Ἀμέσως σήμαναν συναγερμό καί ὅσοι στρατιῶτες δέν εἶχαν παγώσει, ἔτρεξαν νά βοηθήσουν τούς ὑπολοίπους. Τό χιόνι, ὅμως, ἔπεφτε ἀσταμάτητα καί ὅσο περνοῦσε ἡ ὥρα, ὅλο καί περισσότεροι στρατιῶτες πάγωναν, ἐνῶ ὁ γιατρός τῆς διλοχίας προσπαθοῦσε νά τούς σώσει ἀπό τά κρυοπαγήματα. Ὁ Ἀρσένιος, παρ' ὅτι τό χιόνι ἔπεφτε πυκνό στό πρόσωπό του καί σχεδόν τόν ἔπνιγε, συνέχιζε νά σκάβει μέ ἕναν κασμά καί μέ ὅση δύναμη εἶχαν τά χέρια του. Ἔτσι, ἔβγαλε μέσα ἀπό τά χιόνια εἴκοσι ἕξι στρατιῶτες μέ κρυοπαγήματα. Συγχρόνως, ὅμως, μέ ὅλη τήν δύναμη τῆς ψυχῆς του παρακαλοῦσε τόν Θεό νά στείλει βοήθεια, ἡ ὁποία δέν ἄργησε νά φανεῖ. Τά ξημερώματα ἐμφανίσθηκαν τρεῖς χωρικοί ἀπό τό κοντινό χωριό Ἐλατοῦ, οἱ ὁποῖοι μετέφεραν στίς πλάτες τους μποτίλιες μέ οἰνοπνευματώδη ποτά. Μέ αὐτά ὁ γιατρός μπόρεσε νά συνεφέρει τούς παγωμένους στρατιῶτες. Ἔπειτα, οἱ τρεῖς αὐτοί χωρικοί τούς πῆραν στό χωριό τους καί τούς περιποιήθηκαν στά σπίτια τους. Ὁ Ὅσιος πάντοτε θυμόταν τήν δύσκολη ἐκείνη νύχτα καί ἔλεγε: «Τήν μεγαλύτερη χαρά τήν ἔνιωσα ἐκεῖ, μέσα στά χιόνια. Ἦταν ἡ χαρά τῆς θυσίας» (Χ. Μπ.).