Ἕνα χειμωνιάτικο ἀπομεσήμερο μέ βαριά καταχνιά ὁ Γέροντας κατά τήν συνήθειά του τελείωσε νωρίς τήν Ἀκολουθία τοῦ Ἀποδείπνου καί χωρίς νά τόν ἀντιληφθοῦν οἱ ἄλλοι συμμοναστές του ἔφυγε ἀπό τήν πίσω πόρτα τοῦ Μοναστηριοῦ γιά τό ἀσκητήριο τοῦ Ὁσίου Δαβίδ. Ἐκεῖ σύχναζε καί προσευχόταν ὅλο τό βράδυ. Τό πρωΐ πρίν ξημερώσει ξεκινοῦσε πάλι γιά νά εἶναι στήν ὥρα του στό Μοναστήρι γιά τίς πρωϊνές Ἀκολουθίες χωρίς νά δίνει στόχο στούς συμμοναστές του γιά τίς βραδυνές πνευματικές του ἐπιδόσεις.
Μᾶς διηγήθηκε ἐντελῶς ἁπλά, ὅτι ξεκίνησε ἕνα χειμωνιάτικο δειλινό γιά τήν συνηθισμένη του πορεία πρός τό σπηλαιῶδες ἀσκητήριο.
- Μέ συγχωρεῖτε, μόλις ἀπομακρύνθηκα, μᾶς εἶπε, λίγο ἀπό τό Μοναστήρι ἡ καταχνιά ἔγινε τόσο πυκνή πού δέν ἔβλεπα μπροστά μου. Τό πευκόδασος ἦταν ἐπίσης πυκνό καί περπατοῦσα μέ τά χέρια μπροστά, γιά νά μήν κτυπήσω πουθενά. Ἔλεγα τήν εὐχή καί παρακαλοῦσα τόν Ἅγιο Δαβίδ νά μοῦ φωτίσει τόν δρόμο. Σέ λίγο, ὅμως, μέ ἔπιασε ἀγωνία. Οὔτε νά ἐπιστρέψω πίσω μποροῦσα, γιατί δέν ἔβλεπα τίποτα. Προχωρώντας προσεκτικά κτύπησα σέ ἕνα δένδρο. Ἄλλαξα λίγο πορεία, ἀλλά ἄλλο δένδρο βρέθηκε μπροστά μου. Ἀπόκαμα. Γονάτισα καί προσευχήθηκα. Ἅγιε Δαβίδ μου, εἶπα, θά μέ ἀφήσεις μόνο μου μέσα στήν νύχτα. Ποῦ εἶναι ἡ συμπαράστασή σου στόν ἀγῶνα μου;
Τότε ἦρθε ἡ ἐξ ὕψους βοήθεια. Ἕνα φωτεινό ἀστέρι ἄναψε μπροστά μου καί μοῦ φώτιζε τόν δρόμο μέχρι πού ἔφθασα στόν προορισμό μου. Περπατοῦσα «ἐπί πτερύγων ἀγγέλων». Ὅπως ἄλλοτε στόν ὁδοιπόρο Τωβία ὁ Κύριος ἔστειλε τόν Ἀρχάγγελο Ραφαήλ νά συνοδοιπορήσει, ἔτσι καί τότε μοῦ ἔστειλε φωτόμορφο ἄγγελο νά μοῦ φωτίζει τόν δρόμο καί νά διαλύσει τήν καταχνιά τόσο τῆς χειμωνιάτικης ἡμέρας ὅσο καί τῆς ὀλιγοπιστίας μου.
Ἀκόμη καί σέ αὐτή τήν περίπτωση ὁ Γέροντας μεμφόταν τόν ἑαυτό του, γιά νά μήν φανεῖ στά μάτια μας ὡς ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ.
Χ. Μπ.