Στά χρόνια τῆς σκληρᾶς Κατοχῆς ἕνας ἱερέας πήγαινε κάθε μεσημέρι στό χῶρο, ὅπου λειτουργοῦσαν τά συσσίτια λόγῳ τῆς μεγάλης πείνας τῶν ἀνθρώπων.
Κάποιο μεσημέρι ὡστόσο, ἀπέξω ἀπό τό κτίριο τῶν συσσιτίων στό κράσπεδο τοῦ πεζοδρομίου, βρίσκει ἕνα ἑτοιμοθάνατο μικρό παιδί. Τότε σκύβει, τό παίρνει στήν ἀγκαλιά του καί τό φέρνει μέσα στήν αἴθουσα τοῦ συσσιτίου. Ἄρχισε νά τό ταΐζει σιγά-σιγά μέ πολύ προσοχή ὁλόκληρες ὧρες. Τήν ἄλλη μέρα ἔκανε τό ἴδιο καί ἄλλες μέρες, ὥσπου τό παιδάκι «στηλώθηκε» καί ἔζησε.
Τότε τοῦ εἶπε ὁ ἱερέας: -Ἐδῶ νἄρχεσαι κάθε μέρα καί νά τρῶς γιά νά μεγαλώσεις καί νά εἶσαι καλά.
Ὡστόσο, μετά ἀπό δυό ἑβδομάδες πού πέρασαν, τό μικρό παιδί γυρίζει καί τοῦ λέει: -Ἄδικα μέ ταΐζετε. Δέν εἶμαι χριστιανός. Εἶμαι Μουσουλμάνος. Καί ὁ ἱερέας τοῦ ἀπάντησε: -Παιδί μου, δέν σέ ρώτησα τί εἶσαι. Ἐμένα μ' ἐνδιαφέρει νά σωθεῖς.
Πέρασε ὁ καιρός καί ἀφοῦ σταμάτησε ὁ πόλεμος καί ἡ Κατοχή, τό παιδί, ἔφηβος πιά, πῆγε στό χωριό του, στή μητέρα του. Τότε τῆς ζήτησε τήν εὐχή της νά βαπτιστεῖ Χριστιανός, ἐπειδή ἔνοιωθε Χριστιανός, γιατί βίωσε τήν στοργή τοῦ ἁπλοῦ ἐκείνου ἱερέα, ἔζησε τήν ἀγάπη τῶν Χριστιανῶν. Πράγματι, πῆρε τήν εὐχή τῆς μάνας του, βαπτίστηκε χριστιανός, τέλεσε τόν χριστιανικό γάμο του καί ἔγινε ἕνας πιστός καί εὐσεβής οἰκογενειάρχης, πού τώρα μεριμνοῦσε γι' ἄλλους φτωχούς καί πεινασμένους.