Ὁ ἀείμνηστος γέροντας π. Εὐσέβιος Γιαννακάκης (†1995) καλλιέργησε μιά χέρσα πλαγιά τῆς Μονῆς καί μέ τή βοήθεια μερικῶν χωρικῶν οἱ ὁποῖοι προσφέρθηκαν, φύτεψε καινούργιο ἀμπέλι μέ τετρακόσια κλήματα. Ὁ Γέροντας καμάρωνε τά κλήματα, τά ὁποῖα μεγάλωναν γρήγορα. Ἕνα πρωΐ, ὅμως, τό ἀμπέλι ἦταν ἀγνώριστο˙ δέν ὑπῆρχε ἐκεῖ οὔτε ἕνα πράσινο φύλλο, οὔτε βλαστάρι. Τά τρυφερά κλήματα εἶχαν γίνει τή νύκτα τροφή γιά ἕνα κοπάδι ἀπό γίδια. Τό θέαμα ἦταν θλιβερό. Οἱ ἀδελφές δίσταζαν νά τό ποῦν στό Γέροντα, γιά νά μή στενοχωρηθῆ. Ἐκεῖνος, ὅταν τό ἔμαθε ἀπό κάποια προσκυνήτρια, εἶπε μέ ελαφρό μειδίαμα:
- Ὥστε ἔτσι; Ἄς πᾶμε νά τό δοῦμε.
Καί ξεκίνησε. Πίσω του σέ ἀρκετή ἀπόσταση ἀκολούθησαν μερικές μοναχές.
Κοίταξε τό κατεστραμμένο ἀμπέλι καί στάθηκε λίγο σιωπηλός. Ἐπιβλήθηκε στή λύπη του καί δέν εἶπε οὔτε λέξη.
-Τί κάνετε, Γέροντα, τόν ρώτησε μιά μοναχή στήν ἐπιστροφή.
-Κομποσχοίνι γιά τόν Δ. Πόσο θά στενοχωρήθηκε πού τοῦ ξέφυγαν τά γίδια! Μήπως τό ἤθελε;
Οἱ ἀδελφές ἔμειναν ἄναυδες. Διδάχθηκαν βαθειά ἀπ' τήν πραότητα καί τήν ἀνεξικακία τοῦ πνευματικοῦ τους πατέρα. Τήν Κυριακή ὁ βοσκός πῆγε διστακτικά στό Μοναστήρι. Ὁ Γέροντας δέν τοῦ εἶπε τίποτε γιά τό ἀμπέλι. Ἀντίθετα, τοῦ συμπεριφέρθηκε μέ τόση καλωσύνη, πού δέν τοῦ ἄφησε περιθώριο νά ἀπολογηθεῖ.
-Νά σ' εὐλογεῖ ὁ Θεός. Νά σ' εὐλογεῖ..., τοῦ ἔλεγε.
Ἡ ἔκφραση τῆς ἀγάπης τοῦ Γέροντα εἶχε καί συνέχεια. Τίς παραμονές τῶν Χριστουγέννων τοῦ ἰδίου ἔτους οἱ ἀδελφές ἔγραφαν τίς καθιερωμένες εὐχητήριες κάρτες.
-Γράφετε, γράφετε... στούς ἐπισήμους, στούς εὐεργέτες τῆς Μονῆς, καί καλά κάνετε, εἶπε. Ἀξία, ὅμως, ἔχει νά στείλετε μιά τέτοια ὡραία κάρτα στό Δ. (τό βοσκό). Θά τή λάβη ἐκεῖνος καί πολύ θά χαρῆ.
Τό ἀμπέλι μέ τήν εὐχή τοῦ Γέροντα μεγάλωσε πάλι, βλάστησε καί ἀπέδωσε πλούσιους καρπούς».