Ἦταν τά σκληρά χρόνια τῆς Κατοχῆς. Στή πόλη τῶν Καλαβρύτων οἱ γερμανοί κατακτητές σκότωσαν, ἔβαλαν φωτιά, ἔκαψαν, λεηλάτησαν, ἀφάνησαν τήν ζωή. Ὅλος ὁ ἀνδρικός πληθυσμός πάνω ἀπό 13 ἐτῶν, τόν μαῦρο Δεκέμβριο τοῦ 1943, ὁδηγήθηκε στό χῶρο τῆς ἐκτέλεσης, στή Ράχη τοῦ Καππῆ. Ὅλους τούς τουφέκισαν καί τά κορμιά μείνανε στή γῆ, ἐκεῖ ἄταφα, στή βορά τῶν σκύλων καί τῶν ὀρνέων. Δάκρυ καί θρῆνος στίς μαυροντυμένες γυναῖκες καί πόνος στά ὀρφανά.
Ὅμως, ἕνας, ἀψηφῶντας τόν ὅποιο κίνδυνο, ὁ ἱεροκήρυκας τῆς περιοχῆς ἀνηφόρισε τόν λόφο τῆς ἐκτέλεσης, ἔψαλε τήν νεκρώσιμη Ἀκολουθία καί ἄρχισε νά σκάβει γιά ν' ἀνοίξει τάφους καί πραγματοποίησε τήν ταφή. Καί μετά γύριζε κάθε μέρα ὅλες τίς γειτονιές γιά νά παρηγορήσει καί τό βράδυ πάλι στό λόφο τοῦ ὁλοκαυτώματος γιά νά προστατέψει τούς ρηχούς καί πρόχειρους τάφους ἀπό τά ἄγρια ζῶα τῆς φύσης πού ἔσκαβαν μέ τά νύχιά τους καί ἔβγαζαν ἔξω τούς σκοτωμένους.
Τό ὄνομα τοῦ παπά-ἱεροκήρυκα: Κωνστάντιος Χρόνης, ὁ μετέπειτα ἀείμνηστος Μητροπολίτης Ἀλεξανδρουπόλεως. Ἀλήθεια, ποιός ἄραγε τόν τίμησε;