Κάποτε ἕνας ἱερέας σ΄ ἕνα χωριό, εἶχε κυψέλες μέ πολλές μέλισσες, οἱ ὁποῖες ὅμως ἀρρώστησαν. Τότε ἕνας ἐνορίτης εἶπε στόν ἱερέα, ὅτι ἐάν μετά τήν Θ. Λειτουργία πού θά τελέσει φυλάξει στό στόμα του λίγη Θεία Κοινωνία καί πάει ἐκεῖ πού εἶναι οἱ κυψέλες καί ραντίσει μέ τήν Θεία Κοινωνία τίς μέλισσες, τότε αὐτές θά γίνουν καλά καί μάλιστα θά πολλαπλασιαστοῦν. Ὁ ἱερέας πράγματι τό τόλμησε αὐτό καί τό πραγματοποίησε.
Ὅμως συνέβη τό ἐξῆς καταπληκτικό: Οἱ μέλισσες αἰσθανόμενες ὅτι εἶχον μαζί τους τό Βασιλέα τῶν Βασιλευόντων, μάζεψαν τούς μαργαρίτες, τά μικρά τεμάχια τῆς Θ. Κοινωνίας καί ἀφοῦ ἔφτιαξαν ἕνα εἶδος Ποτηρίου, τά ἔβαλαν μέσα καί ἔπειτα, ὡς τά Χερουβίμ καί Σεραφίμ, περιΐσταντο γύρωθεν καί μέ τόν βόμβο τους ἦταν ὡς νά ἔψαλαν τόν Τρισάγιον καί τόν Χερουβικόν Ὕμνον, δοξάζοντες τόν Θεό.
Τήν ἄλλη ἡμέρα, ὁ ἱερέας ἐπεσκέφθηκε πάλι τίς κυψέλες καί ὅταν ἀντίκρυσε τό γεγονός αὐτό, ἐπέστρεψε στήν πόλη καί μετέβη στό Ἐπισκοπεῖο καί διηγήθηκε στόν Ἐπίσκοπό του ὃ,τι εἶχε συμβεῖ. Ὁ Ἐπίσκοπος τόν ἐπαίνεσε, γιατί ἐξομολογήθηκε τό ἁμάρτημά του αὐτό, πού ἔκανε μέ τήν Θ. Κοινωνία, τόν κανόνισε ὅμως μέ τό σχετικό ἐπιτίμιο. Ὕστερα ὁ Ἐπίσκοπος, μ' ὅλους τούς ἱερεῖς τῆς Ἐπισκοπῆς του μετέβησαν στόν τόπο τῶν μελισσῶν, πῆραν μέ προσοχή τό τεχνητό αὐτό Ποτήριο τῶν μελισσῶν καί μέ ψαλμωδίες καί εὐχές τό μετεκόμισαν στόν κεντρικό ναό τῆς πόλεως.