Ἀπὸ τὴ γῆ δυὸ δάκρυα,
θερμὰ μαργαριτάρια,
ἀνέβηκαν καὶ στάλαξαν
στοῦ Πλάστη τὰ ποδάρια.
Κι εἶπε τὸ πρῶτο τρέμοντας
ἐμπρὸς στὸ θεῖο θρόνο:
«᾽Εμένα μ’ ἔβγαλε ἡ καρδιὰ
γιὰ τὸ δικό της πόνο».
Κι ὁ Πλάστης ἀποκρίθηκε:
«Οὔτε στιγμὴ μὴ χάνης!
Σύρε νὰ γίνης βάλσαμο,
τὸν πόνο της νὰ γιάνης».
Κι εἶπε καὶ τ’ ἄλλο τρέμοντας
ἐμπρὸς στὸ θεῖο θρόνο:
«᾽Εμένα μ’ ἔβγαλε ἡ καρδιὰ
γιὰ κάποιον ξένο πόνο!»
Κι ὁ Πλάστης ἀποκρίθηκε:
«᾽Εσὺ μαζί μου μεῖνε!
Τῆς εὐσπλαχνίας τὰ δάκρυα
δικά μου δάκρυα εἶναι»._