Στόν πνευματικό μας ἀγῶνα ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἕνα εὐεργέτημα. Καί τοῦτο, γιατί μᾶς βοηθᾶ νά αἰσθανθοῦμε τίς ἁμαρτίες μας, νά προσέξουμε περισσότερο τήν ζωή μας, ν' ἀποφύγουμε τό κακό, νά πενθήσουμε γιά τά σφάλματά μας. Ἀλλοίμονο ἄν δέν ἔχουμε φόβο Θεοῦ. Καί φόβος Θεοῦ σημαίνει σεβασμός στίς θεῖες ἐντολές. Ἐπειδή δέ, δέν φοβόμαστε τόν Θεό, γι' αὐτό συμβαίνουν τόσες παραβατικές συμπεριφορές στή κοινωνία.
Ὡστόσο, ὁ βιβλικός λόγος εἶναι ἀπόλυτα σαφής καί ἐξόχως διδακτικός. «Ἀρχή σοφίας, φόβος Κυρίου» (Παροιμ.). Ἀρχή δηλαδή καί θεμέλιο πάσης σοφίας εἶναι ὁ σεβασμός καί ὁ φόβος πρός τόν Θεόν. Ἔτσι ὁ «φόβος Κυρίου ἀπωθεῖται ἁμαρτήματα», ἀπομακρύνει τά ἁμαρτήματα. Καί ὁ προφήτης Ἡσαΐας θά μᾶς πεῖ: «Κύριον τόν Θεόν ἡμῶν αὐτόν ἁγιάσατε καί αὐτός ἔσται ὑμῖν φόβος» (Ἡσ. 8, 13).
Οἱ θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας θά μᾶς βοηθήσουν νά συνειδητοποιήσουμε τήν ἀξία καί σημασία τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ. Ὁ Μ. Βασίλειος θά πεῖ: «Φόβος Κυρίου καθάρσιον ψυχῆς». Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος θά ὑπογραμμίσει: «Ἀρχή σοφίας φόβος Κυρίου οἷον τε πρῶτον σπάργανον». Ὁ Ἱ. Χρυσόστομος θά κηρύξει ὅτι ἡ ρίζα τῆς εὐλάβειας μας εἶναι ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ. Ἔπειτα, ὁ ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος λέγει ὅτι ὅπως τά Χερουβίμ ἦσαν ἄγρυπνα μπροστά στή θύρα τοῦ Παραδείσου, ἔτσι καί ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄγρυπνος φύλακας τοῦ ἀνθρώπου γιά νά μήν πέσει στήν ἁμαρτία. Εἶναι τό πιό δυνατό ὅπλο γιά νά πολεμήσουμε τίς δυσκολίες πού παρουσιάζονται στήν πνευματική μας πορεία.
Τελικά, ὅπως καταφαίνεται ό φόβος Θεοῦ εἶναι ἡ ἀγάπη πρός Αὐτόν. Γι' αὐτό καί στή Θ. Λειτουργία μία Εὐχή λέγει: «Ἔνθες ἡμῖν καί τῶν μακαρίων σου ἐντολῶν φόβον». Μακάρι νά τό καταλαβαίνουμε αὐτό συνεχῶς.