Ο Χριστός, ως κύριος της ζωής και του θανάτου δεσπόζει στο κέντρο της εικόνας. Με τα δυο του χέρια με μια κίνηση βίαιη και κυριαρχική τραβά από τους τάφους τους προ αιώνων κεκοιμημένους, και μάλιστα τον Αδάμ και την Εύα, υπαιτίους για την είσοδο του θανάτου στη ζωή μας. Το δεξί χέρι της Εύας είναι διπλωμένο με το ένδυμα της για ενθύμηση πως αυτό το χέρι πρώτο άγγιξε την αμαρτία, γι’ αυτό ωχριά και δειλιάζει να αγγίξει τον Αναμάρτητο. Πίσω από τους πρωτοπλάστους ιστορούνται σε στάση προσευχής και προσδοκίας οι απ’ αιώνος δίκαιοι: Οι προφήτες με επικεφαλής τον Πρόδρομο Ιωάννη, τον μείζονα προφήτη που αξιώθηκε να βαπτίσει τον Υιό του θεού και που εκήρυξε «τοις εν άδη κατεχομέναις ψυχαίς» ότι αυτός ,ο Ιησούς είναι η προσδοκία των εθνών, ο σωτήρας του κόσμου. Οι υπόλοιποι προφήτες δείχνουν να συνηγορούν με τον Ιωάννη, βεβαιώνοντας και οι ίδιοι πως γι’ αυτόν προεκήρυξαν. Εκεί στέκονται και οι δίκαιοι βασιλείς και ήρωες της πίστεως, με επικεφαλής τον δίκαιο Άβελ, προτύπωση του εξ αιτίας φθόνου θανάτου του Κυρίου. Οι βασιλείς Δαβίδ και Σολομώντας εν τη δόξη αυτών που όμως σαφώς υπολείπεται από την δόξα που είναι τυλιγμένος ο νικητής του θανάτου.
Ένας άγγελος από ψηλά υποδεικνύει το σταυρό δια του οποίου «κατεπόθη ο άδης και ο θάνατος τέθνηκε»/ . Τα όρη είναι ζωγραφισμένα σαν αναβαθμίδες που όμως γέρνουν σαν για να δουν κι αυτά το υπερκόσμιο μυστήριο και να προσκυνήσουν τον Αναστάντα.
Ο Χριστός πατά πάνω σε δυο θυρόφυλλα, τις πύλες του άδου που συνέτριψε για να ελευθερώσει τους απ’ αιώνος νεκρούς. Οι κλειδαριές και οι αλυσσίδες του θανάτου είναι διασκορπισμένες και σπασμένες στο σκοτάδι του Άδη. Ο ίδιος ο θάνατος ή ο σατανάς σαν μελαψός άνθρωπος ζωγραφισμένος, παρουσιάζεται δεμένος και κατησχυμμένος κάτω από τα πόδια του Λυτρωτή. ¨Εχει έκφραση πόνου και αγωνίας. «Πού είναι το κεντρί σου θάνατε; Που είναι η νίκη σου Άδη; Αναστήθηκε ο χριστός και κανένας πια νεκρός δεν υπάρχεις στα μνήματα» (Ιωάννης Χρυσόστομος).
Η ορθόδοξη παράσταση της Αναστάσεως από τα πρώτα κιόλας χρόνια έχει να κάνει όχι με την έξοδο του Χριστού από τον τάφο, μπροστά στα έκθαμβα μάτια των Ρωμαίων στρατιωτών, όπως συνηθίζει η δυτική θρησκευτική ζωγραφική, αλλά με τη συντριπτική νίκη του Χριστού επί του θανάτου και την ανάσταση όλου του ανθρωπίνου γένους. Η Ανάσταση του Χριστού είναι το μείζον γεγονός όλης της ανθρώπινης ιστορίας όχι τόσο για την εγκόσμια διάσταση που προτείνουν οι ζωγράφοι της δυτικής Ευρώπης όσο για την υπερκόσμια προοπτική της κοινής μας ανάστασης.
Η Ανάσταση είναι η βαθιά προσδοκία της εκκλησίας την οποία ομολογεί και στο σύμβολο της πίστεως. Κηδεύουμε τους νεκρούς μας με κατά άνθρωπον λύπη μα και κατά Θεόν ελπίδα. Η εκκοσμικευμένη κοινωνία μας κηδεύει τους νεκρούς της χωρίς πίστη κι άρα χωρίς ελπίδα, κι ο θάνατος δεν είναι διάβαση αλλά όριο, πέρας, τέλος. Γι’ αυτό βυθίζεται σε απελπισία και ζητά καύση των νεκρών και δεν αντέχει τη θέα του θανάτου. Η εικόνα της «εις άδου καθόδου» ,όπως λέγεται η εικόνα της Ανάστασης μας υπενθυμίζει την απόλυτη βεβαιότητα της ζωής και της Ανάστασης μας: και πάλιν και πολλάκις Χριστός ανέστη.