Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Μάνης κ. Χρυσοστόμου Γ'
Ἡ Μάνη εἶναι μία ἀπό τίς τρεῖς χερσονήσους τῆς Πελοποννήσου, τό νοτιώτερο τμῆμα τῆς Λακωνίας, στήν ἐσχατιά τῆς ὀροσειρᾶς τοῦ Ταϋγέτου (ὑψ. 2.450 μ.). Μάλιστα εἶναι καί τό νοτιώτερο ἄκρο τῆς ἠπειρωτικῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως. Τό βάθος τῆς θάλασσας στό ἀκρωτήριο Ταίναρο φθάνει τά 4.450 μ. Ἐκεῖ κατά τήν μυθολογία ἦσαν οἱ πύλες τοῦ Ἅδη.
Ἡ Μάνη ἔχει «ἄγρια ὀμορφιά». Πολλά χωριά εἶναι ὡς ἀετοφωλιές. Ἐπικρατεῖ ἡ πέτρα, ὁ βράχος ἀλλά καί τό φῶς. Ὑπέροχη θάλασσα γύρωθεν. Καί κυρίως ἐλαιῶνες. Παντοῦ ἀτενίζεις κάστρα καί πυργόσπιτα ὡραῖα κτισμένα. Πρόκειται γιά ἕνα ξεχωριστό καί ἰδιόμορφο, μαγευτικό τόπο.
Ἡ Μάνη κατοικεῖται ἀπό τῶν προϊστορικῶν χρόνων. Περιοχές της ἀναφέρει μάλιστα ὁ Ὅμηρος. Στό Γύθειο σώζεται ἐπίσης ἀρχαῖο θέατρο. Οἱ κάτοικοι ἔζησαν πολλούς χρόνους μέ λιτότητα ἀλλά μέ ὑπερηφάνεια καί πάντοτε μέ πνεῦμα ἀγωνιστικότητας καί ἐλευθερίας. Εἶναι λίαν χαρακτηριστικό ὅτι ποτέ δέν κατακτήθηκε ἀπό τούς Τούρκους. Παρέμεινε ἀδούλωτη. Εἶναι ἡ ἡρωϊκή Μάνη. Γι' αὐτό καί ἡ σημαία τῆς Μάνης ἀναγράφει, ὄχι «Ἐλευθερία ἤ Θάνατος», ἀλλά «Νίκη ἤ Θάνατος». Στό Ἐπισκοπεῖο ὑπάρχει χάρτης ὅπου δείχνει τήν Πελοπόννησο ὑπό τόν Ὀθωμανικό ζυγό πλήν τῆς Μάνης, ἡ ὁποία εἶναι ἐλεύθερη ἡγεμονία ἀπό τό 1453 ἕως τήν ἵδρυση τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους 1833.
Ἡ Μάνη, πρώτη συνέβαλε στήν ἔναρξη τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως. Μετά ἀπό συσκέψεις σέ Τσίμοβα (Ἀρεόπολη) καί Κιτριές, τῶν Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη καί Θεόδ. Κολοκοτρώνη, ὁ ὁποῖος βρισκόταν ἢδη ἀπό τόν Ἰανουάριο τοῦ 1821 στήν Καρδαμύλη, ἀλλά καί τήν ὁρκωμοσία τῶν ὁπλαρχηγῶν, πού ἔλαβε χώρα στόν Ι.Ναό τῶν Ταξιαρχῶν στήν Ἀρεόπολη στίς 17 Μαρτίου 1821, ξεκίνησαν οἱ Μανιάτες ἀγωνιστές γιά τήν ἀπελευθέρωση τῆς Καλαμάτας (23 Μαρτίου 1821). Οἱ Τοῦρκοι προσπάθησαν τρεῖς φορές νά κατακτήσουν τήν Μάνη (Μάχη Βέργας, 22/6/1826), (Μάχη Διροῦ, 24/6/1826) καί (Μάχη Πολυαράβου, 28/8/1826) ἀλλά ἀπέτυχαν παταγωδῶς. Προσέτι καί τά νεότερα χρόνια ἡ Μάνη ἀνέδειξε πολεμάρχους οἱ ὁποῖοι θυσιάστηκαν γιά τήν Ἑλλάδα εἴτε στό Μακεδονικό Ἀγῶνα, εἴτε στή Μικρασία, εἴτε στήν ἐποποιΐα τοῦ 40 εἴτε ἀκόμη καί σ’ αὐτά, τά κατοπινά χρόνια.
Ὅσον ἀφορᾶ τήν χριστιανική πίστη, ὑπῆρχε ἡ ἄποψη ὅτι ἡ Μάνη ἐκχριστιανίστηκε τελευταίως στήν Ἑλλάδα κατά τόν 9ο αἰῶνα. Ὡστόσο ἡ παρουσία παλαιοχριστιανικῶν ναῶν (τέλη 5ου – 6ου αἰ.) κυρίως στά παράλια τῆς Μέσα Μάνης κοντά στή θέση «Τηγάνι», ἀλλά καί σ' ἄλλες περιοχές ἀποδεικνύει τήν ὕπαρξη χριστιανικῆς βιοτῆς πολύ πρό τοῦ 9ου αἰῶνα. Καθοριστική βέβαια σημασία γιά τήν ἑδραίωση τοῦ χριστιανισμοῦ ὑπῆρξε ἡ ὅλη ἱεραποστολική δράση τοῦ ὁσίου πατρός Νίκωνος «τοῦ Μετανοεῖτε» τόν 10ο αἰῶνα. Ἐξ ἐπόψεως καθαρῶς ἐκκλησιαστικῆς, ἡ πρώτη Ἐπισκοπή ὑπό τό ὄνομα Μαΐνη ἀναφέρεται ἀπό τάς ἀρχάς τοῦ 10ου αἰῶνα. Ἔκτοτε ἱδρύθησαν κατά διάφορα χρονικά διαστήματα περί τίς ὀκτώ Ἐπισκοπές. Σήμερα ὑφίσταται ἡ Ἱερά Μητρόπολις Μάνης μέ 114 ἐνοριακούς Ναούς, 412 Παρεκκλήσια, 267 Παρεκκλήσια μέ 80 Κοιμητηριακούς Ναούς, 204 Ἰδιωτικούς καί 20 Μοναστηριακούς. Ἡ τοπική ἐπίσημη ἑορτή εἶναι τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου, ὅπου στό Ἐπισκοπεῖο καί στόν ὁμώνυμο Ἱ. Ναό εὑρίσκεται ἡ περίπυστος εἰκών. Σήμερα εἶναι ἐν λειτουργίᾳ τρεῖς Ἱ. Μονές: Ἡ Ἱ.Μ. Παναγίας Γιατρίσσης, Ἱ.Μ. Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀνδρουμπεβίτσης καί ἡ Ἱ.Μ. Ἁγίων Πάντων Γυθείου.
Γενικότερα, ὁλόκληρη ἡ Μάνη, Ἀνατολική καί Δυτική, εἶναι «κατάσπαρτη» ἀπό ἱ. Μονές, Ναούς, μεγάλους καί μικρούς καί μάλιστα μέ θαυμάσιες ἁγιογραφίες. Αὐτό φανερώνει τήν πίστη καί τήν εὐλάβεια τῶν Μανιατῶν. Τό σπουδαιότερο μοναστῆρι τῆς Μάνης εἶναι ἡ Παναγία ἡ «Γιάτρισσα» στόν Ταΰγετο, σέ ὑψόμετρο 1.250 μ., ἀπό τά μεγαλύτερα προσκυνήματα.
Τό ἱερό τρίπτυχο τό ὁποῖο σέβονται ἅπαντες εἶναι: «θρησκεία, πατρίδα, οἰκογένεια». Δηλ. ὀρθοδοξία, Ἑλλάδα, πατέρας, μητέρα καί τέκνα. Ἰδιαίτερα, «ζοῦν μέ τούς νεκρούς» πού σημαίνει ἀποδίδουν μεγίστη τιμή καί σεβασμό στούς κεκοιμημένους τους, ἐξ' οὗ καί τά γνωστά «Μοιρολόγια». Ὅλοι οἱ κάτοικοι διακρίνονται γιά τήν ἀνδρεία, τήν νοικοκυρωσύνη, τήν φιλοξενία, τό ἐλεύθερο πνεῦμα. Ἡ Μάνη ἔχει ἱστορία καί γράφει ἱστορία ἐκκλησιαστική καί ἐθνική.
Εἶναι ἐπίσης πολύ χαρακτηριστικό ὅτι ἡ Μάνη ἀνέδειξε μεγάλες προσωπικότητες σ' ὅλους τούς τομεῖς τῆς κοινωνίας, ὅπως κληρικούς, στρατιωτικούς, ἰατρούς, νομικούς, πολιτικούς, ἐκπαιδευτικούς κἄ. Ἐπίσης διέπρεψαν καί διαπρέπουν καί στήν ἀλλοδαπή, κυρίως στήν Ἀμερική καί τόν Καναδᾶ. Σήμερα μάλιστα ἀποτελεῖ σπουδαῖο τουριστικό προορισμό γιά πολλούς Ἕλληνες καί ξένους. Δυνάμεθα νά χαρακτηρίσουμε τήν Μάνη, ὡς ἕνα ἀνοικτό καί μοναδικό πολιτιστικό μουσεῖο. Ἡ πρόσκληση γιά ἐπίσκεψη – προσκύνημα στή Μάνη ἀπευθύνεται πρός ὅλους. Εἶναι δεδομένη.
SAINTE METROPOLE DU MAGNE
Métropolite du Magne Chrysostome III
Le Magne
Traduit par Athanase G. Ilias
Le Magne est l’une des trois péninsules du Péloponnèse, la partie la plus méridionale de la Laconie, étant le prolongement vers le Sud des Monts de Taygète (alt. 2.450 m.). Le Magne est, en fait, la région la plus méridionale de l’Union Européenne continentale. La profondeur de la mer au cap Ténare est de 4.450 m. Là, selon la mythologie, se trouvaient les portes d’ Hadès.
Le Magne a «une beauté sauvage» et de nombreux villages qui sont comme des nids d’aigle. Ici, la pierre, le rocher et la lumière dominent. Vous pouvez voir, tout autour, une mer magnifique, et surtout des oliveraies. Partout, nous regardons de châteaux et des maisons-tours magnifiquement construites. C’est un paysage magique et original.
Le Magne est habité depuis la préhistoire. Homère cite dans l’Iliade des régions de Magne. Un théâtre antique est également conservé à Gythio. Ses habitants mènaient toujours une vie modeste, mais avec fierté et toujours avec un esprit de compativité et de liberté. Il faut noter que le Magne a resté inconquis et indomptable par le Turcs. C’est un endroit héroϊque. C’est pourquoi son drapeau ne dit pas « Liberté ou Mort », mais « Victoire ou Mort ». A l’Evêché il y a une carte montrant le Péloponnèse sous le joug ottoman à l’ exception du Magne, qui était une hégémonie libre de 1453 jusqu’ à la fondation de l’ Etat Grec en 1833.
Le Magne a contribué au début de la Revolution Grecque, avec la délibération qui a eu lieu à Tsimova (Aréopolis) (17 Mars 1821), avec la participation de Petrobeis Mavromichalis et Théodore Kolokotronis, qui, avec les combattants du Magne, sont ensuite allés libérer Kalamata (23 Mars 1821).
Les Turcs ont essayé trois fois de conquérir le Magne [Bataille de Verga (22.6.1826), Bataille de Diros (24.6.1826) et Bataille de Polyaravos (28.8.1826)] mais ils ont lamentablement échoué. Pendant la Lutte Macédonienne, l’ expédition en Asie Mineure, dans l’ épopée de 1940, mais aussi pendant les années suivantes le Magne a révélé des généraux en chef qui se sont sacrifiés pour la Grèce.
En ce qui concerne la foi chrétienne, il y avait l’ idée que le Magne a été christianisé au 9ème siècle. Cependant, la présence de temples paléochrétiens bien avant le 9ème siècle (fin du 5ème – 6ème siècle) surtout sur les rives du Mesa Magne près de Tigani, mais aussi dans d’autres régions, prouve l’existence d’une vie chrétienne. L’activité missionnaire de saint Nikon «Metanoeite» (10ème siècle) a joué un rôle décisif dans la consolidation du christianisme. Du point de vue purement ecclésiastique, l’Evêché du Magne est mentionné pour la première fois au début du 10ème siècle. Depuis, environ huit Evêchés ont été établis dans cette région et à ses alentours. La Sainte Métropole du Magne aujourd’hui compte 114 églises paroissiales, 276 chapelles, 315 chapelles en campagne, 80 églises de cimetières, 59 églises privées et 5 églises de monastères. La fête officielle locale est la Chandeleur. L’icône fameuse de la Chandeleur se trouve dans l’église homonyme d’Evêché. Aujourd’ hui trois monastères sont en activité: Panagia Giatrissa (Le Docteur), La Dormition de la Vierge d’ Androubevitsa, et Tous les Saints à Gythio.
En général, tout le Magne - Oriental et Occidental - est «semé» par monastères, grandes et petites églises ornées de magnifiques fresques. Cela montre la foi et la piété du peuple du Magne. Le monastère le plus important du Magne est Panagia Giatrissa. Il se trouve sur le mont Taygète, à une altitude de 1.250 m. et il constitue un des plus grands pèlerinages.
« Religion, Patrie, Famille» est le triptyque sacré que tout le monde respecte. C'est-à-dire Orthodoxie, Grèce, Père, Mère, et Enfants. Les habitants «vivent avec les morts», ce qui signifie qu’ils rendent hommage et ont un grand respect pour leurs morts, d’où les fameux «Chants funèbres». Tous les habitants se distinguent par leur bravoure, leur bonne ménagère, leur hospitalité, leur esprit libre. Le Magne a un passé historique et à nos jours continue à écrire une histoire ecclésiastique et nationale.
Il est également caractéristique que le Magne a révélé de grandes personnalités dans tous les secteurs de la société, tels que le clergé,les militaires, les médecins, les avocats, les politiciens, les éducateurs etc. Mais les immigrants de la région excellent aussi aux Etats - Unis et au Canada.
Le Magne est aujourd’hui une fameuse destination touristique pour de nombreux Grecs et étrangers. Nous pouvons caractériser le Magne comme un monument culturel ouvert et unique. L’invitation pour rendre visite et faire pèlerinage au Magne s’ adresse à tous.
Über MANI
Mani ist eine von den drei Halbinseln der Peloponnes, im südlichsten Teil von Lakonien, am Ende des Gebirgszuges von Taygetos ( Höhe 2450 m) . Zugleich ist dort die südlichste Spitze vom Festland-Europas. Der Meeresgrund am Kap Tainaron erreicht 4450 m. Dort sollten sich nach der griechischen Mythologie die Tore von Hades befinden.
Mani besitzt eine „wilde Schönheit“. Viele Dörfer gleichen Adlernesten. Dort herrscht der Stein, der Fels, aber auch das Licht. Ringsherum ein traumhaftes Meer. Insbesondere, die Ölberge. Man blickt überall auf Burgen und burgähnliche Steinhäuser, schön gebaut. Es handelt sich um einen besonderen und einmaligen, ja magischen Ort.
Mani wird seit prähistorischen Zeiten bewohnt. Manche Ortschaften werden sogar von Homer erwähnt. In Gytheio ist noch das alte Theater zu sehen. Die Bewohner lebten dort viele Jahre schlicht aber stolz und im kämpferischen Geist für die Freiheit. Es ist sehr typisch, dass Mani niemals von den Türken besetzt wurde. Mani ist unversklavt geblieben. Das ist das heldenhafte Mani. Deshalb auf der Flagge von Mani steht, nicht wie sonst „Freiheit oder Tod“, sondern „Sieg oder Tod“. In unserem Bistumsgebäude befindet sich eine alte Landkarte von Peloponnes unter dem ottomanischen Joch –außer Mani, das ein Freies Fürstentum von 1453 bis zur Gründung des griechischen Staates im Jahr 1833 war.
Mani hat als erste Region mit der Versammlung vom 17 März 1821 in Tsimova ( Areopolis) zu dem Beginn der Griechischen Revolution unter der Führung von Petrobeis Mavromichalis und Theodoros Kolokotronis beigetragen, als die ersten Kämpfer aus Mani zur Befreiung von Kalamata ( 23 März 1821) gestartet sind.
Die Türken haben drei Mal versucht, Mani zu erobern (Schlacht bei Verga 22.6.1826, Schlacht bei Dyros 24.6.1826 und Schlacht bei Polyaravos 28.8.1826 ) allerdings mit eklatantem Misserfolg. Auch in den früheren Jahren zeugte Mani Führungskämpfer, die sich für Griechenland geopfert haben, sei es während des Kampfes für Mazedonien, oder in Kleinasien und in dem heldenhaften Kampf des II. Weltkrieges 1940, und nicht zuletzt in den jüngeren Jahren.
Die Christianisierung von Mani sollte nach einer These in der letzten Zeit, ca. im 9. Jahrhundert erfolgt sein. Dagegen spricht allerdings das Bestehen von altchristlichen Kirchenhäusern (Ende 5. Bis 6, Jahrhundert) insbesondere an der Küste von Innen Mani neben der Ortschaft „Tigani“ aber auch in anderen Ortschaften. Ein christliches Leben dürfte somit bereits vor dem 9. Jahrhundert gegeben haben. Maßgebliche Bedeutung für die Festigung des Christentums gebührt allerdings der missionarischen Aktivität des Heiligen Vaters Nikon des „Metanoeite“, (des Bekehrers) im 10. Jahrhundert. Aus reiner kirchlicher Seite wird das Bistum von Mani (unter dem Namen M a i n i ) erstmals in den Anfängen des 10. Jahrhunderts erwähnt. Seit dieser Zeit sind in verschiedenen Zeitabständen insgesamt acht Bistümer errichtet worden. Heute beinhaltet die Metropolie von Mani 114 Pfarrgemeinden (Kirchen) , 412 Kapellen, 267 davon als Friedhofskapellen , 204 Kapellen im Privatbesitz und 20 Kirchen im Besitz von Klöstern. Das örtliche Kirchenfest findet an der Darstellung des Herrn (Ypapanti), die wunderschöne heilige Ikone zu diesem Ereignis ist in der gleichnamigen Kapelle des Bistums zu bewundern. Derzeit sind drei Hl. Klöster im Betrieb: Das hl. Kloster der Heilenden Maria (Panagia Giatrissa), das hl. Kloster der Mariä Himmelfahrt in Androubevitsa und das hl. Kloster Allerheiligen in Gytheio.
Im Allgemeinen ist die gesamte Region von Mani, Ost- und West-Mani, reich an vielen hl.Klöstern und Kirchen, groß oder klein, mit wunderschönen Ikonen. Das zeugt für den Glauben und die Frömmigkeit der Menschen in Mani . Das bedeutendste Kloster von Mani ist das der „Heilenden Maria“ ( Panagia Giatrissa) auf dem Berg Taygetos , in Höhe von 1250 m, einer der wichtigsten Pilgerorte.
Das heilige Triptychon, von allen respektiert ist: „Religion, Vaterland, Familie“. D.h. Orthodoxie, Griechenland, Vater, Mutter und Kinder. Insbesondere leben die Menschen in Mani, mit den Verstorbenen“, das bedeutet, sie erweisen den Entschlafenen die höchste Ehre und den angemessenen Respekt, daher auch die bekannten „Moirologia“ (Klagelieder zur Ehre der Toten). Die Bevölkerung von Mani zeichnet sich durch ihre Tapferkeit, ihre ordentliche Lebensführung, die Gastfreundschaft und den Geist der Freiheit aus. Mani hat ihre eigene Geschichte und sie schreibt weiter ihre kirchliche und nationale Geschichte.
Es ist für Mani sehr charakteristisch, dass aus Mani und in allen Gesellschaftsbereichen bedeutende Persönlichkeiten hervorgegangen sind, u.a. im Klerus, bei Militär, oder als Mediziner, Juristen, Politiker und Lehrer. Viele haben sich im Ausland, insbesondere in Amerika und Kanada, ausgezeichnet. Mani stellt heute noch ein wichtiges Tourismusziel für Griechen und ausländische Besucher dar. Es wäre nicht verfehlt, Mani als ein offenes und einzigartiges kulturelles Museum zu bezeichnen. Die Einladung für einen Besuch und eine Pilgerfahrt nach Mani richtet sich an alle. Und sie ist selbstverständlich.
ÜBERSETZUNG: GEORGE VLAHOPOULOS