Κήρυγμα Κυριακής 30 Οκτωβρίου 2022
Πέμπτη Κυριακή του Λουκά σήμερα, αγαπητοί, και το άγιο Ευαγγέλιο αναφέρεται στην παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου, την οποίαν είπε ο Ιησούς στους ακροατάς Του, επί τη ευκαιρία κάποιας ομιλίας Του πάνω στο θέμα του πλούτου.
Τους είπε στην αρχή για τον πιστό και φρόνιμο εκείνο οικονόμο της αδικίας, ο οποίος έκαμε καλή χρήση του άδικου πλούτου και ωφελήθηκε. Εδώ όμως, στην παραβολή που λέει στη συνέχεια του πλουσίου και του Λαζάρου, ο πλούσιος έκανε κακή χρήση του πλούτου και χάθηκε έστω και αν τον πλούτο δεν τον είχε με αδικίες. Το κέντρο βάρους πέφτει στο γεγονός της χρήσεως του πλούτου, με την έννοια αν σκεφτήκαμε και το άλλον, τον πλησίον, γιατί ο Θεός μας δίνει τα καλά για να φάνε και οι άλλοι, να βοηθήσουμε και τους άλλους. Εκείνος όμως ξέχασε πως υπάρχουν και άλλοι.
Στην πόρτα του απ’ έξω ήταν παραπεταμένος ο φτωχός, άρρωστος και μόνος, Λάζαρος. Του ‘δειχνε ο Θεός χρυσή ευκαιρία να κάμει ένα καλό, να τον ευσπλαγχνιστεί, να του δώσει να φάει, να τον μαζέψει και να του φερθεί με αγάπη και καλοσύνη. Δεν το έκαμε αυτό, παρά μονάχα ντυνότανε λαμπρώς και έτρωγε, επίσης, και ευφραινότανε. Όμως τα εδώ έχουν τέλος. Δοκιμασία είναι να έχεις πλούτο. Και δοκιμασία είναι να είσαι φτωχός και άρρωστος. Έδωσαν εξετάσεις και οι δύο και ο πλούσιος και ο Λάζαρος. Ο πλούσιος απέτυχε. Ο Λάζαρος επέτυχε. Δεν τον βλέπουμε να μιλάει και να κατακρίνει τον πλούσιο και να κάνει το ‘να και τ’ άλλο, αλλά τον βλέπουμε να κάνει υπομονή, να έχει εμπιστοσύνη στο Θεό. Άλλωστε το όνομα Λάζαρος σημαίνει ο Θεός είναι βοηθός. Και όντως ήταν βοηθός του ο Κύριος.
Πέθανε ο Λάζαρος και τον πήρανε οι άγγελοι και τον πήγαν στον ουρανό. Υπάρχει κι άλλη ζωή και Κρίση και ανταπόδοση. Πέθανε και ο πλούσιος και τον έθαψαν. Και μετά άλλαξε το σκηνικό. Στον ουρανό, εκεί που ήταν στην άλλη πλάση, στον Άδη, κάποια στιγμή σήκωσε τα μάτια του και βλέπει τον Αβραάμ και τον Λάζαρο στην αγκάλη του. Και τότε του κακοφάνηκε. Τότε στεναχωρήθηκε. Είχε παιδαγωγηθεί στον Άδη, αλλά εις μάτην. Και παρεκάλεσε τον Αβραάμ να στείλει τον Λάζαρο και να του δώσει μια σταγόνα νερό, εκείνος που δεν έδινε ένα ψίχουλο στον Λάζαρο πάνω σ’ αυτή τη ζωή. Κι ο Αβραάμ του είπε τη μεγάλη κουβέντα: «Μη ξεχνάς», του λέει, «πως εσύ στη γη απόλαυσες τα αγαθά σου και ο Λάζαρος ομοίως τα άσχημα,τα κακά. Τώρα αυτός ευφραίνεται κι εσύ πληρώνεις, ταλαιπωρείσαι.
Κι ακόμα ανάμεσά μας υπάρχει μεγάλο χάσμα, που δεν μπορεί να γίνει τίποτα». Αυτό είναι φοβερό.
Και αφού είδε ο πλούσιος πως δεν έβγαινε τίποτα για τον εαυτό του, θυμήθηκε τα αδέλφια του πάνω στη γη. Και παρεκάλεσε τον Αβραάμ, να στείλει τον Λάζαρο και να τους πει να μην κάνουν τα ίδια που έκανε κι αυτός, για να μην έλθουν στον τόπο της βασάνου, όπου εκείνος. Κι ο Αβραάμ του είπε: «Δεν γίνεται. Έχουν τον Μωυσή και τους Προφήτες, τον θείο Νόμο. Έχουν τη συνείδησή τους, έχουν τόσα παραδείγματα και τόσες διδασκαλίες, από τη φύση ακόμα».
Αλλά επέμενε ο πλούσιος και του είπε: «αν στείλεις τον Λάζαρο, αν αναστηθεί ο Λάζαρος και πάει, τότε θα πεισθούν». Και τελειώνει εδώ η παραβολή, με τα λόγια του Αβραάμ, ότι: «Άμα δεν πιστεύουν στο Μωυσή και στους Προφήτες και στο Νόμο, ούτε και αν αναστηθεί κάποιος θα πεισθούν». Αυτό είναι αλήθεια. Αφού αργότερα, στα χρόνια του Χριστού, ανέστη ο Λάζαρος ο ομώνυμος, ο φίλος του Χριστού, και δεν τον πίστεψαν. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ήθελαν να φονεύσουν και το Λάζαρο οι Ιουδαίοι, για να μην πηγαίνουν οι άνθρωποι και βλέπουν τον αναστημένο Λάζαρο και πιστεύουν στον Ιησού, αλλά και στο τέλος ούτε και στον ίδιο το Χριστό, που ανέστη, δεν επίστευσαν.
Το χειρότερο κακό στον άνθρωπο είναι η πώρωση, η δαιμονοποίηση της υπάρξεώς του, η φυλακή του, το κλείσιμο και το κάστρο του εγωισμού του. Ο Θεός να μας φυλάει από τέτοια πώρωση. Κι αν είμαστε πλούσιοι, να μας φωτίζει να φερόμεθα με καλοσύνη και δικαιοσύνη στους πτωχούς, και να τους φροντίζουμε, γιατί είναι ο ίδιος ο Χριστός. Κι αν είμαστε φτωχοί, να κάνομε υπομονή και να ‘χομε την απαντοχή μας στο Θεό, που ‘ναι ο πλούτος όλων και περισσότερο ο πλούτος των πτωχών. Ομολογουμένως, βλέπουμε πολλούς σήμερα, που νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους, πού είναι κλεισμένοι στο εγώ τους και είναι ανάλγητοι,σκληροί στη δοκιμασία του πλησίον τους,έχοντας χάσει κάθε πνευματικό ενδιαφέρον.Η θεραπεία μας από τέτοιες καταστάσεις είναι ,να βρουμε τον Θεό και τότε θα βρούμε και τον εαυτό μας και τον συνάνθρωπό μας. Να νιώσουμε μέλη του σώματος του Χριστού που είναι η Εκκλησία μας με ευθύνη ο ένας για τον άλλον. Δεν επιτρέπεται να ζούμε αδιάφορα για τις ανάγκες κ τα βάσανα των άλλων. Ας αναζητούμε,λοιπόν, τους Λαζάρους που μπορεί να έχει στείλει ο Θεός,να νοιαστούμε εμείς μέσα στη ζωή μας. Γένοιτο.